USO DE COOKIES

Este sitio web utiliza cookies de sesión e analíticas, propias e de terceiros que nos informan sobre os seus hábitos de navegación e vanse utilizar para mellorar a súa experiencia de navegación. Se continúa navegando, consideramos que acepta o seu uso. Para obter máis información e/ou cambiar a configuración prema aquí.

ACEPTAR
imagen banner

" Non estou aquí pola lingua dos meus pais nin pola miña, estou pola dos meus fillos e dos meus
netos "

Manifestación pola lingua galega en Outubro de 2009 en Compostela

Voces

Cando falla a razón instrumental

Arco da vella sobre o Cancho Gordo, Serra da Cabrera. Foto tirada por Sara Plaza desde a vella Cañada Segoviana, ao pé dos Canchos do Mondalindo.

Por Sara Plaza                                                                                                                                                     

Tantos construyendo cerrojos

y tan pocos buscando llaves

 

Alberto García-Teresa

 

Hai algún tempo que camiño cun feixiño de dúbidas no meu fardel, mais todas xiran arredor da mesma cuestión: se ten sentido preguntar unha e outra vez aos galegos (de nacenza ou de corazón) que o falan para que serve o galego, e intentar quitar das súas repostas algún tipo de receita coa que convencer da súa utilidade a aqueles que non o fan. Coido que esa insistencia no proveito talvez poida esgrimirse co inglés ―unha lingua allea que pode ser unha boa ferramenta de comunicación polo mundo adiante, aínda que non en todos os lugares―, pero non sei se é un bo argumento para disuadir os galegos de falar a lingua propia de Galicia no seu territorio. O que axiña me leva a unha cuestión previa: o feito de ter que xustificar seguido por que se fala galego na terra onde esta lingua comezara a forxarse aló polo século IX.

 

Como é que se chega a esta situación de ter que fornecer arreo motivos para coñecer e falar a lingua nai, a lingua propia dun pobo, un dos seus maiores tesouros, unha das chaves para saber de onde vimos e onde estamos varados? Non é que non saiba algunhas posibles respostas, teño falado disto a miúdo co feixe de amigos que me axudan a ir comprendendo Galicia e a súa climatoloxía política, social, cultural..., o meu asombro, como o primeiro día, provén do feito de non dar atopado a saída desta encrucillada secular.

 

Supoño que é aí, na miña incredulidade e no meu pasmo, onde levedan estas reflexións. Para alguén que vén de fóra, que se puxo a aprender galego para que os seus amigos non tivesen que cambiar de lingua, non é doado de entender este estado de cousas: que haxa que prover razóns acotío para falarmos galego en Galicia. Pero se isto é así, eu non vexo, talvez pola miña propia miopía, que o utilitarismo da lingua, por exemplo o feito de podérmonos defender con ela en Portugal ou Brasil, é dicir, fóra do territorio de Galicia, sexa un acicate para coñecela e falala aquí. Ao mellor, apelar aos afectos tampouco teña moito sentido a estas alturas do partido, pero de onde senón imos quitar a enerxía que precisamos para construírmonos, tamén lingüisticamente, individual e colectivamente?

 

Escribía María Zambrano: “Aunque no preste atención el hombre al incesante sonar de su corazón, va por él sostenido en alto, a un cierto nivel. Le bastaría quedarse sin este latir sonoro para hundirse en una mayor oscuridad, para sentirse más extraño, más sin albergue, como privado de una cierta dimensión, o de una llamada que por sí misma crea la posibilidad de su existencia.” Creo humildemente que tamén a nosa lingua nos sostén no alto, e que quizais habería que profundar niso, na importancia de termos raíces, ademais de biolóxicas e xeográficas, lingüísticas. Raíces dende as a que agromar, sementes das que quitar froito todos os días, unha colleita de verbas, de xeitos de ver, de entender e de estarmos no mundo.

Arco da vella sobre o Cancho Gordo, Serra da Cabrera. Foto tirada por Sara Plaza desde a vella Cañada Segoviana, ao pé dos Canchos do Mondalindo.

Arco da vella sobre o Cancho Gordo, Serra da Cabrera. Foto tirada por Sara Plaza desde a vella Cañada Segoviana, ao pé dos Canchos do Mondalindo.

ProLingua. Licenza CC-BY-SA 3.0 ou superior